VC'ler, IPO faaliyetlerini neyin tetiklediğini anlamalıdır. Açık piyasa endeks fonlarının son yıllarda risk sermayesi piyasasının %95'ini geride bıraktığı bir dönemde perakende yatırımcılar için "kaybedilmiş bir fırsat"tan bahsediyorlar. Şirketlerin halka açılmak istemediğinden bahsediyorlar ve aynı zamanda özel piyasa muhasebe uygulamalarıyla dalga geçiyorlar. İkisi birbiriyle ilgili. Gecikmeli çıkışları, geç aşama VC'ye bir hediye olarak söylüyorlar, oysa gecikmeleri geciktiren son aşama VC'nin enflasyonu. Her şey NSMIA ile başladı, SoX ile değil. Sonuç olarak: Her büyük şirket sonunda sermaye maliyetini düşürmek için halka açılır. Bir şirket henüz halka açılmadıysa, henüz harika değildir*. Temelde, bir şirket ilk piyasa fırsatını doyurdukça, büyüme yavaşlar ve özel sermaye kaynakları uyumsuz hale gelir. Bu yüzden şirket alternatif sermaye arar. IPO, daha iyi şartlar için şeffaflığın doğrudan bir takasıdır; daha düşük sermaye maliyetiyle kaliteyi ödüllendirmek. Raporlama gereklilikleri, sermaye maliyetinin daha düşük olmasının nedenidir. Birini diğersiz alamazsınız. Yani, raporlama gerekliliklerini gevşetseniz, halka açılmak o kadar faydalı olmaz. Raporlama gereksinimlerini artırırsınızsa, daha faydalı olur, ancak daha küçük bir şirket havuzuna. Yani raporlamak bir yük olsa da, performansınız sağlam kaldığı sürece takas yapmaya dolayısı olarak değer. Eğer işiniz IPO'dan sonra durarsa, bunu gizlemek daha zor olur. Sermaye maliyeti faiz oranlarıyla doğrudan ilişkilidir. Evet, makro önemli. Faiz oranları sıfıra yakın olduğunda, sermaye maliyeti her yerde düşüktür. Yatırımcılar yeni fırsatlara aç ve daha fazla risk iştahı geliştirir. Bu iki şey anlama geliyor: 1) Şirketler özel sermayeye daha uzun süre güvenebilir ve çekici kağıt performansı üretmeye devam edebilir. 2) Perakenten para kamu piyasalarına akar ve daha "iyimser" bir çıkış ortamı yaratır. ...