Het probleem is dat tenure slechts één van de vele gevallen in ons professionele leven is die het belang van reputatiekaptitaal aantoont. Je kunt geen baan krijgen zonder een stem van de afdeling, geen publicaties zonder positieve referenten, of tenure zonder tenure-schrijvers. Dit creëert krachtige prikkels voor conformiteit.

De besluitvorming is ook hiërarchisch gestructureerd. Senior docenten schrijven tenurebrieven, fungeren als redacteuren, discussanten, conferentieorganisatoren, enz. En ze hebben al ideeën in gedachten. Verhoogt de kosten van disruptieve innovatie nog verder.

Een andere versterkende factor is de mix tussen professionele en sociale levens. De peripatetische aard van academische werkgelegenheid, en het hebben van conferenties overal, betekent dat ons sociale leven veel academici heeft; wat het risico op sociale uitsluiting verhoogt.

De reden dat tenure deze berekening niet verandert, is dat het je beschermt tegen ontslag; het verhoogt ook je verwachte duur in het vakgebied; en daardoor de waarde van reputatiekaptitaal.

@1ArmedEconomist Zeker, je *kunt* beleidswerk schrijven, vaardigheden leren, enz. maar voor het grootste deel zal het je status onder collega's dichtbij en ver niet verhogen; je de volgende salarisverhoging of promotie geven; of je een aantrekkelijke kandidaat maken voor externe aanstelling.

@1ArmedEconomist Oh en ik heb het belangrijkste deel weggelaten: Junior medewerkers! Het wordt moeilijk om iets gedaan te krijgen zonder samen te werken met jongere mensen. Je moet nog steeds om de conventionele prikkels voor hen geven.