jednym z frustrujących aspektów rozwoju leków jest to, że zachęty sprzyjają programom „me-too”, które ścigają już zweryfikowane cele (np. TYK2, GLP-1, PD-(L)1). wynika to w dużej mierze z faktu, że patenty chronią cząsteczki, a nie biologię, która za nimi stoi. gdy tylko cel wykazuje skuteczność u ludzi, kapitał napływa do programów kopiujących, podczas gdy naprawdę nowe szlaki i biologia—często związane z najtrudniejszymi chorobami—pozostają bez finansowania. jednym z pomysłów na zmianę zachęt: co by było, gdybyśmy rozszerzyli ochronę patentową, aby obejmowała nową biologię? dajmy pierwszemu zespołowi, który udowodni ludzką modulację nieleczonego szlaku, czasowo ograniczone (8-12 lat) prawo do wyłączności marketingowej dla tego celu. inni mogą nadal prowadzić badania, ale muszą licencjonować „patent szlaku”, aby uruchomić komercyjnie—podobnie jak w przypadku leków rzadkich lub voucherów przyspieszonej oceny. to zmusiłoby inwestorów i deweloperów leków do podejmowania większego ryzyka związanego z celami, co skutkowałoby szybszym postępem i większą liczbą terapii pierwszej klasy w chorobach o wysokim niezaspokojonym zapotrzebowaniu złożonej biologii.