Ik heb een nieuw stuk voor @CityJournal dat fungeert als een diagnostische analyse van waarom sommige gewone mensen aan de linkerkant (inclusief sommigen in de hulpverlenende beroepen) de moord op Charlie Kirk vierden. Ik schreef het om de reactie zelf te begrijpen en om in woorden te brengen wat ik zag, om anderen te helpen het te begrijpen. Ik bracht een korte tijd door in progressieve kringen in 2020. Toen ik de accounts die ik ooit volgde en voormalige kennissen opnieuw bekeek, vond ik berichten die valse of uit hun context gerukte citaten herhaalden, waarbij hij als haatdragend werd neergezet en werd gesuggereerd dat hij het verdiende. Dat beeld van Kirk als gedreven door haat is simpelweg onjuist. Toch waren veel mensen ondergedompeld in een informatie-ecosysteem dat hen iets anders vertelde. Het artikel behandelt veel onderwerpen en traceert hoe die karikatuur werd gecreëerd en in de mainstream terechtkwam: (1) platformgedreven cognitieve shortcuts zoals de bandwagon en het illusory-truth effect in gepolariseerde feeds, (2) institutionele signalen van media en waakhonden die "haat"-labels verbreden om mainstream conservatieven op te nemen, en (3) een uitgebreid idee van "schade" dat bepaalde spraak als geweld behandelt. De correctie aan de linkerkant is wat Kirk beoefende: meer contact met tegenstrijdige ideeën, gemodelleerd door middel van een beschaafd debat.