Een van de vragen die we het vaakst krijgen over @Firelightfi: Als DeFi-dekking zo'n voor de hand liggende ontbrekende basis is, waarom heeft de eerste golf van "DeFi-verzekering"-protocollen dan niet op grote schaal betekenis gehad? Omdat ze zijn ontworpen aan de verkeerde kant van de balans. De meeste vroege ontwerpen probeerden DeFi-risico te onderbouwen met dezelfde dure, hoog-risico activa als de protocollen die ze moesten beschermen. In de praktijk betekende dat vaak dat ETH werd gebruikt om ETH te verzekeren. Wanneer het activum dat je verzekert en de onderpand die je plaatst dezelfde volatiliteit, opportuniteitskosten en marktsituatie delen, stopt de wiskunde heel snel met werken. Je krijgt een grote mismatch in de kosten van kapitaal. ETH (en vergelijkbare activa) verdienen al aantrekkelijke inheemse rendementen via staking, LPing en gestructureerde DeFi-strategieën. Voor een rationele kapitaalverschaffer om ETH in een dekkingsprotocol te parkeren, moeten ze betaald worden voor: de smart contract + governance risico van het dekkingssysteem zelf, gecorreleerde dalingen met de protocollen die verzekerd worden, en het rendement dat ze elders opgeven. In veel van de eerste ontwerpen waren de onderwriting rendementen op of onder alternatieve ETH-strategieën voordat je zelfs maar het tail-risico in rekening bracht. Het voorspelbare resultaat: dunne, onstabiele capaciteit. Naarmate DeFi opschaalde, werd de mismatch erger. Blue-chip protocollen zitten nu op miljarden in TVL, diep verweven met andere apps en ketens. "Betekenisvolle" dekking hier betekent honderden miljoenen in gediversifieerde, gesegmenteerde capaciteit. Retail mutuals en ondergekapitaliseerde DAO's waren nooit opgezet om dat te dragen. Wat misschien nog zou kunnen functioneren in een ecosysteem van $1–2B is volledig onwerkbaar in een multi-keten, multi-honderd-miljard omgeving. De derde falingsmodus was demografisch. De meeste vroege "verzekerings"-protocollen behandelden dekking als een retailproduct en underwriting als een retail yield farm. Maar de natuurlijke kopers en verkopers van dit risico zijn instellingen: protocollen, schatkisten, fondsen, market-makers, grote activa-uitgevers. Retail onderwriters hebben niet de tools, gegevens of mandaat om complex smart contract- en economisch risico te prijzen. Ze jagen op APY's, stemmen inconsistent over claims en raken in paniek tijdens dalingen—precies het tegenovergestelde van wat geloofwaardig risicokapitaal zou moeten doen. Dus vroege pogingen werkten niet omdat DeFi onverzekerbaar is. Ze hebben slechts gedeeltelijk gewerkt omdat ze het verkeerde kapitaal, tegen de verkeerde prijs, gericht op het verkeerde publiek gebruikten. Het oplossen van die drie mismatches is het echte startpunt voor de volgende generatie DeFi-dekking.