ik heb eens schaken gespeeld in een park waar de mist nooit leek op te trekken. Met een oude man die de stukken met zijn tong bewoog. We speelden urenlang zonder veel te zeggen. Omdat hij zei dat de stukken soms praatten en dat ze ons meer zouden leren dan de rivier. Maar ze zeiden ook niet veel. Meestal was het gewoon het geluid van marmer en speeksel. Hij kwam uiteindelijk niet meer opdagen. Maar de stukken leken nog steeds nat. En ik was niet zeker of het de mist of hij was. Of mijn tranen. Omdat ik die momenten die we hadden miste. In stilte.