W nawiązaniu do Pantheon, interesujące jest, jak niewiele powieści science fiction badało poszukiwanie ludzkiego sensu w niedystopijnym świecie z zaawansowanymi AI do rozmów przypominającymi LLM (ale bez głównego bohatera AI). Kultura Banksa jest oczywista, ale kto jeszcze? Becky Chambers? Wczesny Stross? Egan? Doctorow?

Bardzo długie tradycje AI próbujących znaleźć sens istnienia (Leckie, Murderbot i wielu innych), oraz w radzeniu sobie z zimnymi, logicznymi AI, które wiedzą wszystko (Asimov i wielu innych) lub w światach po niedoborze bez poważnych AI (Star Trek), ale nie wizja przyszłości LLM.

Funkcją w wielu z tych powieści jest to, że AI brakowało czegoś ludzkiego - inteligencji emocjonalnej, kreatywności, zdolności do tworzenia sztuki, zdolności do rozumienia ludzkich uczuć. Nikt nie spodziewał się, że AI będą trenowane na korpusie ludzkiego języka i szybko opanują te umiejętności.

Douglas Adams był najbardziej proroczym autorem science fiction, jeśli chodzi o LLM-y (dzięki @petergoldstein za przypomnienie)