Ik ben van nature een techno-optimist. Ik hou van technologie. Het is wat ons menselijk maakt. Het is hoe we evolueren en overleven als soort. Maar techno-optimisme heeft een dubbel risico: 1) Optimisme zonder pragmatisme Nee - alleen omdat je het bouwt, betekent niet dat ze zullen komen. Te vaak faalt technologie niet omdat het slecht is, maar omdat het te vroeg is. Verkeerde vormfactor. Gebroken go-to-market. Vereist te veel van de gebruiker. De eerste auto’s waren gevaarlijk en onbetrouwbaar. De eerste smartphones waren traag en niche. Wat veranderde? Apple maakte niet alleen een telefoon - het bundelde muziek, design en intuïtie. Jobs begreep menselijk gedrag net zo goed als hij technologie begreep. Ken Kocienda, die het iPhone-toetsenbord bouwde, was geobsedeerd door hoe mensen daadwerkelijk typen: onnauwkeurig, snel, emotioneel. Hij realiseerde zich dat het afdwingen van precisie het verkeerde doel was. In plaats daarvan creëerde hij de illusie ervan: zelfs als je iets verkeerd raakt, voorspelde de software wat je bedoelde te typen. De magie zat niet in nauwkeurigheid - het zat in vertrouwen. Typen op glas voelde plotseling natuurlijk aan. Je vertrouwde de machine. Dat is de sleutel: geweldige technologie ontmoet mensen waar ze zijn, niet waar we zouden willen dat ze zijn. 2) Vergeten dat de menselijke natuur niet verandert Zoals Morgan Housel schrijft in "Same as Ever," evolueert technologie, maar mensen blijven opmerkelijk consistent. We willen nog steeds gerespecteerd, geliefd en veilig zijn. We jagen nog steeds op status, overschatten controle en vertellen onszelf verhalen die de chaos begrijpelijk maken....