🫴Artiesten die je moet kennen: Harold Cohen Harold Cohen (1928–2016) wordt algemeen erkend als een pionier van AI-kunst. Begin jaren zestig bouwde hij AARON, een systeem dat autonoom tekent en schildert, met regels die nabootsen hoe een kunstenaar denkt: van lijnen naar vormen naar figuren. Voor Cohen was de computer niet alleen een hulpmiddel; het was een collaborator met een eigen soort autonomie. Met zijn solotentoonstelling "AARON in Tsukuba" in onze galerie in Londen, hier is een blik op zijn reis ↓

Voordat "AI-kunst" een naam had, maakte Cohen de overstap van een succesvolle schildercarrière naar code. Hij begon AARON te bouwen, een op regels gebaseerd programma dat afbeeldingen vanaf nul kon samenstellen zonder gebruik te maken van bronafbeeldingen.

Bij het AI-lab van Stanford (1973–75) formaliseerde hij de logica van AARON en introduceerde deze publiekelijk via plottertekeningen. Kijkers zagen de machine "denken," terwijl deze halverwege een lijn stopte en composities organisch ontstonden in plaats van als geometrische patronen.

Een doorbraak was het omzetten van AARON's tekeningen in kleurenschilderijen. Cohen ontwierp op maat gemaakte plotters en schilderrobots zodat het systeem kleurstoffen en verven kon aanbrengen, waarbij softwarebeslissingen werden vertaald naar fysieke penseelstreken, zonder handmatige "afwerkingen."

Tsukuba Expo ’85, Japan werd een mijlpaal: binnen het Amerikaanse paviljoen tekende AARON maandenlang live, en produceerde duizenden unieke werken die bezoekers mee naar huis namen, waarmee de publieke impact en schaal van het project werd bevestigd.

Een ander belangrijk moment was AARON KCAT (2001), een figuurlijke fase verspreid met Kurzweil CyberArt. Planten, mensen en interieurs ontvouwden zich algoritmisch op publieke schaal, wat AARON's verschuiving markeerde van abstracte structuren naar een rijkere symbolische wereld.

Cohen schreef ook invloedrijke teksten zoals "Parallel to Perception" (1973), waarin hij betoogde dat computers mentale functies kunnen paralleliseren, zodat de "autonomie" van een programma niet illusoir is. Het idee vormde de basis voor tientallen jaren van tentoonstellingen waarin AARON live tekeningen maakte.

Een favoriet voorbeeld van zijn droge helderheid: hij weerstond de verleiding om AARON "creatief" te noemen, tenzij het later iets deed dat niet expliciet was geprogrammeerd, wat een hoge lat stelde die nog steeds een uitdaging vormt voor de modelgedreven kunst van vandaag.

In zijn werk is de rode draad consistent: perceptie, representatie en de grens tussen menselijke intentie en machineprocedures. Hij stuurde regels naar die tussenruimte waar we betekenis projecteren op opkomende vormen.

Gecombineerd zegt de praktijk van Cohen dat creativiteit gespecificeerd kan worden: gecodeerd, uitgevoerd, gepresenteerd, EN nog steeds menselijk kan aanvoelen. Zijn nalatenschap is het blauwdruk waar veel hedendaagse AI-kunstenaars nu op voortbouwen.

"AARON in Tsukuba" in onze privéruimte in Notting Hill, Londen. 🔗 Voor meer informatie, bezoek