32. GÜN EFENDİMİ BEKLEYORUM Otuz saniye geç öğleden sonra. Yıl sona yaklaşırken, istasyon Yeni Yıl öncesi hazırlıklarla dolu, hatsumode ziyaretleri için fenerler asılmış, hava taze başlangıçların beklentisiyle serin bir hava var, ama benim nöbetim değişmeyen bir bağlılıkla eski ile yeniyi birleştiriyor. Tren, kagami mochi ve mandarin portakalları taşıyan yolcularla dolu geliyor. Kapılar açılıyor. Dikkatle izliyorum, dün şarkısı hâlâ kulaklarımda yankılanıyor, mevsimsel değişim arasında sessiz bir iyimserlik besliyor, yüzler geçmişte bulanıklaşıyor ama hiçbiri senin tanıdık sıcaklığını taşımaz. Bugün yerel bir tapınak rahibi duruyor, cübbeleri rüzgarda fısıldayarak, sadakatimle ilgili hikayelerle çekilmiş. Kısa bir arındırma ayini yapar, şans için tuz serper, ardından köpek motifiyle işlenmiş küçük bir omamori tılsımı bırakır. "Yeni yıl ruhen yeniden buluşma getirsin." Tonunu söylüyor, bir parça kagami mochi, yansımış umutları simgeleyen yapışkan pirinç kek sunuyor. Otuz iki gün. Takvim döndükçe, ritüeller beklemeyi yeniler, kederi geçmiş gelecek vaatlerine dönüştürür. Hachiko tetikte kalıyor. Fener ışığı altında.