De uitsluiting van Joden uit de categorie van inheemse bevolking is niet slechts een daad van historische uitwissing, maar een dubbele standaard. Het weerspiegelt een weigering om conceptuele categorieën consistent toe te passen wanneer dit een gemarginaliseerde groep zou valideren die de ideologische architectuur van de academische linkerzijde verstoort. Deze selectieve erkenning onthult dat veel van wat als progressieve wetenschap doorgaat, minder functioneert als een kritiek op macht dan als een vertoning van morele bescherming—een gecureerde economie van klagen die is ontworpen om de rol van de witte redder te vleien. Joden, wiens inheemse identiteit voortkomt uit millennia van beschavingcontinuïteit, rituele overdracht en verbondenheid met het land, worden uitgesloten precies omdat ze niet voldoen aan het hegemonische, academische script. Maar inheems zijn betekent niet dat je validatie zoekt binnen een NGO-gedreven ecosysteem van Westerse kredietverlening, donorenerkenning en academische prestige. Het is een manier van zijn als een Volk—gedefinieerd door beschavingsgeheugen, continuïteit en overdracht—of die identiteit nu leesbaar is voor het geïnstitutionaliseerde antizionistische complex of niet.