een keer per maand laat ik mezelf toe om in een alternatieve persoonlijkheid te stappen die ik "de aap" noem, waarin ik toegeef aan al mijn aapbrein verlangens zonder persoonlijke beoordeling of angst voor gevolgen. Vaak eindigt dit met mij die naar McDonald's ga en in mijn auto op de parkeerplaats een 20-delige nugget en 2 Big Macs eet, maar op bijzonder autistische gelegenheden neig ik naar freestyle. vannacht was een van mijn "aapnachten" en mijn biologische behoefte aan Subway was onweerstaanbaar. Ik reed 45 minuten buiten de stad omdat ik wist dat mijn gedrag onacceptabel zou zijn. Het was hier dat ik mijn zet deed. De sandwichartiest had nooit een training gehad om hem voor deze terreur voor te bereiden. Bij het betreden van de zaak bevestigde ik aanvankelijk dat ik de enige klant was. Ik benaderde vervolgens de balie, mijn ogen glazig. Ik sprak niet. Ik maakte geen gezichtsuitdrukkingen. Ik wees simpelweg naar elk item dat ik wilde. De sandwichartiest begreep het niet. Ik wijs naar het brood. Hij nadert het. "Dit is het, meneer?" Ik flick mijn pols iets naar links. Ik heb duidelijk een Italiaanse footlong aangegeven. Ik houd mijn pose aan en blijf naar het brood wijzen totdat hij het correct identificeert. Hij brengt het brood naar de sauzen. Ik wijs weer. Hij aarzelt. Zijn arm schiet naar voren, maar keert net zo snel terug, beschermd tegen zijn borst. Hij is op de verdediging. Ik heb niet geknipperd en geen enkel woord gesproken. "Welke vlees zou je vanavond willen?" Zijn training heeft zijn vecht- of vluchtsinstinct overruled. Ik wijs naar het rundvlees. Zijn hand zweeft erover. Hij reikt in en pakt zijn eerste handvol. Ik blijf wijzen. Hij plaatst de handvol op het brood. Ik blijf wijzen. Zijn arm reikt terug naar het vlees in de blikken container. "Wil je dubbel?" Ik kan de angst in zijn stem horen. Ik wijs naar het vlees. Hij pakt het vlees en plaatst het opnieuw op de sandwich. Ik wijs naar de kaas. Hij gaat naar de kaas. Hij vraagt niet welke kaas. Hij behoort nu tot mij. Zijn hand beweegt over de Zwitserse kaas. Goed gedaan. Ik wijs naar de uien. Hij kijkt me een moment aan. Een zwangere pauze. Hij lijkt te willen spreken. Maar dat doet hij niet. Hij is nu de aap met mij. Hij pakt de uien. Ik laat mijn hand zakken. Hij wacht roerloos. Ik til mijn andere arm op en wijs naar de oven. Ik verraden niets met mijn blik. Mijn houding is sterk. Mijn deltaspier is moeiteloos gespannen om mijn arm uit te strekken, slechts een vat om te communiceren wat mijn brein zo verlangt. Hij begrijpt me expliciet. Hij gaat naar de oven. Ik beweeg twee stappen naar rechts, langs de assemblagelijn. Er is niemand anders in deze winkel. Hij is zich bewust van het gevaar dat hij onder ogen ziet. ...