Al dit gepraat over voorspellingsmarkten brengt me terug naar de lente van 1989. Mijn geliefde Arsenal moest Liverpool met twee doelpunten verslaan om de titel te winnen. Ik had een goed gevoel en een flinke bonus die brandde in mijn zak. Ladbrokes en Hills namen alleen maar centen, dus werd ik voorgesteld aan de O’Hanlon-broers, Noord-Ierse bookmakers die een ongelicensed winkel boven een visboer in Farringdon runden. Ik zette een flink bedrag in op Arsenal met twee duidelijke doelpunten. Ze lachten, krabbelden het in een notitieboek en wuifden me weg. In de 91e minuut scoorde Thomas, Arsenal won met 2–0 en mijn weddenschap kwam binnen. De volgende ochtend ging ik het ophalen, maar de broers ontwikkelden plotseling amnesie. "Nee, Richard, je had Liverpool met twee." Helaas voor hen wist ik waar ze hun geld wasten: via een tussenpersoon in de City die een paar jaar eerder op mijn bureau had gewerkt. Ik mompelde: "Als het woord je man in Throgmorton Street bereikt dat je me hebt opgelicht, laat hij je sneller vallen dan je 'gilt switches' kunt zeggen." Ze verstijfden. Tenslotte was reputatie valuta in beide onze handel. Minuten later strompelde ik de Clerkenwell Road af met een sporttas vol cash die sterk naar kabeljauw rook.