Het is jammer dat "postmodernisme", met zijn oorlog tegen representatie, ons heeft beroofd van een epische morele opvoeding door middel van kunst. Ik word hieraan herinnerd telkens wanneer ik de werken tegenkom van twee ongelooflijke landschapschilders - de ene Brits, de andere Amerikaans - in JMW Turner en Thomas Cole. Turner wordt beschouwd als een van de grote Britse meesters, die landschappen naar de status van geschiedenis schilderkunst verheft, de hoogste rang in de Royal Academy. Deels beïnvloed door Burke's essay over het Sublime, vangt Turner licht als een levenskracht tijdens de opkomst en ondergang van rijken. Zijn vermeende laatste woorden zijn ook geweldig: "De Zon is God." Cole, Amerikaans en protestants van geest, maakte licht minder een abstracte emotionele kracht en meer expliciet moreel, een waarschuwing over de gevaren van industriële vooruitgang. Beiden creëerden een serie schilderijen over de cycli van het rijk. Turner afbeeldde de opkomst en ondergang van Carthago, en Cole creëerde een 5-delige serie over de Loop van het Rijk, die de geboorte en dood van een grote beschaving toont.

In de niet zo onwaarschijnlijke wereld waar onze planeet bedekt is met zelfrijdende laboratoria ter grootte van Gigafactories, wat maken we dan van de wetenschap? Onlangs heb ik een seminar georganiseerd in Austin met @cosmos_inst en @mbrendan1 over "AI en de Republiek van de Wetenschap." Met een leeslijst variërend van Aristoteles tot AlphaFold, onderzochten we de centrale vraag hoe wetenschap zal evolueren in een wereld met AI-wetenschappers en zelfrijdende laboratoria. Enkele conclusies: 1. AI-wetenschappers kunnen de productie van betekenisvolle "wetenschappelijke" informatie versnellen, maar wetenschap houdt zich bezig met de uitbreiding van gecertificeerde kennis. Deze certificering is niet alleen voorlopig (Popper), maar ook diep sociologisch en normatief (Merton, Kuhn). Popper betoogt overtuigend dat zelfs als we een "Inductiemachine" zouden kunnen bouwen die leert de wereld te vertegenwoordigen door eerder onopgemerkte patronen te ontdekken, de Inductiemachine alleen functioneert op basis van de objectieve functie en het wereldmodel dat door een menselijke ingenieur is ingebed. Wat de ingenieur beschouwt als "wetenschap bedrijven" — wat telt als een betekenisvol patroon, een geldig experiment of een bevredigende verklaring — brengt ons terug naar de voortdurend evoluerende vraag naar zowel de doelen als de grenzen van de wetenschap, vragen die de Republiek van de Wetenschap moet beantwoorden als een essentieel politiek lichaam. 2. AI kan te capabel zijn om een louter hulpmiddel te blijven. De vraag naar het burgerschap van AI is cruciaal voor de toekomst van onze Republiek van de Wetenschap. Polanyi modelleert de gemeenschap van wetenschappers — de Republiek van de Wetenschap — als een Hayekiaanse emergente orde. Net zoals prijs het product is van talloze individuele verlangens en aanpassingen op de markt, lijkt wetenschap ook op een politiek lichaam van experts, elk met beperkte kennis, die samenwerken om de enorme puzzel van kennis in elkaar te zetten, waarbij elke ontdekking de inspanningen van anderen aanpast. In moderne tijden heeft de Republiek van de Wetenschap een PhD vereist om burgerschap te verkrijgen, maar dit sluit niet alleen burgerwetenschappers uit, maar ook AI. Is AI een hulpmiddel — een superintelligent telescoop — of is het een volwaardig burger in de Republiek? Als AI een volwaardig burger wordt, moet de bestuursstructuur van de Republiek mogelijk veranderen. Als het een hulpmiddel blijft, moeten we ons afvragen: wiens hulpmiddel, dat wiens doelen dient? 3. De belofte van AI om stagnatie te beëindigen hangt af van het correct diagnosticeren van de ziekte. 90% van alle wetenschappers die ooit hebben geleefd, zijn vandaag de dag nog in leven (de Solla Price), maar volgens veel maatstaven zijn de nieuwheid en het belang van wetenschappelijke ontdekkingen aan het afnemen (Cowen en Collison). Als de knelpunten voor de wetenschap het stellen van de juiste vragen, perverse publicatie-incentives en institutionele sclerose zijn, moet AI die kwesties rechtstreeks aanpakken, niet alleen een hoger volume aan artikelen publiceren. Kan AI ons helpen om kwaliteit boven volume te stimuleren, negatieve resultaten te publiceren en niet alleen PR-klaar succes, en nieuwe modellen te verkennen voor het ontdekken en koesteren van talent? Onze syllabus, leeslijst en meer hier: