De paradox van het ouderschap is dat je je oudste kind aanmoedigt terwijl het vooruit rent, terwijl je je jongste stevig vasthoudt, in de hoop dat de tijd gewoon zou stoppen. Op een bepaalde manier weerspiegelt het onze eigen reis - verlangen naar meer verwondering in het vooruitzicht, zelfs als we het gevoel hebben dat we het middenpunt van onze eigen reis naderen.