„Dziewczyna w basenie”, talerz na szpilki z szkła uranowego autorstwa Heinricha Hoffmana, Czechosłowacja, 1928. Szkło uranowe osiągnęło szczyt popularności od lat 80. XIX wieku do lat 30. XX wieku, szczególnie w Europie i Ameryce. Ten charakterystyczny typ szkła, często nazywany szkłem wazelinowym ze względu na podobieństwo do żelu naftowego, zawiera tlenek uranu, który nadaje mu charakterystyczny żółto-zielony kolor. Na początku XX wieku, szczególnie w okresie Art Deco, artyści i wytwórcy szkła często korzystali ze szkła uranowego ze względu na jego luminescencyjne właściwości i uderzające efekty wizualne w określonych warunkach oświetleniowych.