De discussie over de quantumweerstand van Bitcoin richt zich voornamelijk op de waarschijnlijkheid dat er in de nabije toekomst een quantumcomputer zal opduiken. In werkelijkheid weet niemand de werkelijke kans dat er in de komende jaren of zelfs decennia een cryptografisch relevante quantumcomputer verschijnt. Toch hangt de waarde van Bitcoin fundamenteel af van vertrouwen in zijn veiligheid en betrouwbaarheid. De grootste bedreiging voor Bitcoin is niet de quantumcomputing zelf, maar de angst dat het zou kunnen aankomen. Die bedreiging is al aanwezig, en kan niet worden weggenomen door puur rationele argumenten. Persoonlijk geloof ik dat ik misschien geen quantumcomputer zal zien die in staat is om moderne cryptografie te breken in mijn leven, maar de waarheid is dat ik het eigenlijk niet weet. In deze context is de verstandige koers van actie om proactief het Bitcoin-protocol te upgraden naar quantumweerstand en een duidelijke migratieroute te definiëren, inclusief een strategie voor het omgaan met "verloren" munten (zoals die van Satoshi). Dit zou niet triviaal zijn. Elke dergelijke migratie houdt echte afwegingen in: rooster-gebaseerde post-quantumcryptografie heeft de tand des tijds nog niet doorstaan; hash-gebaseerde schema's voelen archaïsch aan, BIP32 zou opnieuw moeten worden doordacht, en we zouden de voordelen van Schnorr's additieve handtekening voor multisignature-opstellingen verliezen. Ten slotte, met betrekking tot verloren munten, is er geen schone oplossing. Het bevriezen ervan zou een gevaarlijk precedent scheppen voor confiscatie in Bitcoin, terwijl het kwetsbaar laten een systemisch risico voor de algehele stabiliteit van het netwerk zou kunnen vormen.