Textiel- en kledingproductie Dit is een supply chain van $3 biljoen. De upstream industrie is textielproductie, wat de vervaardiging van stoffen is en in vrij grote mate is geconsolideerd en geautomatiseerd. De midstream industrie is kledingproductie, wat het omzetten van stof in kleding is. Het is in wezen 1 persoon aan 1 naaimachine, herhaald 10.000 keer over een fabriekvloer. Het is al 120 jaar zo. Het is pijnlijk om te zien. Kledingproductie moet flexibel zijn, met zeer korte productverouderingscycli; stoffen zijn moeilijk voor machines om mee om te gaan, omdat ze tactiele feedback vereisen en gemakkelijk beschadigd kunnen worden. Maar de mogelijkheden voor innovatie hier zijn enorm. Waarom heeft niemand een 5-assige weefgetouw gebouwd dat hele kledingstukken kan weven uit één stuk zonder dat er stofvellen met zomen en naden geknipt en genaaid hoeven te worden? Waarom breit niemand denim in complexe vormen? Kledingproductie reduceert tot een topologieprobleem. Nieuwe processen zouden de upstream en midstream kunnen samenvoegen en nieuwe producten creëren die beter passen en beter hangen. Het is cognitief moeilijk om te werken met hoge-assige topologie, maar het is niet onmogelijk en iemand zou hier nieuwe productiemethoden moeten innoveren. De winstmarges zijn enorm, het volume is enorm, er is een enorme hoeveelheid afval. Er zijn ook relatief nieuwe technologische doorbraken zoals besturingen, adaptieve programma's, tactiele sensoren en natuurlijk AI. We zouden nu in staat moeten zijn om een naald in meer dan één as te manipuleren met hoge snelheid. We zouden in staat moeten zijn om meer geavanceerde topologie te controleren en te manipuleren.