Szlaki migracyjne z Wysp Brytyjskich do wczesnej kolonialnej Ameryki, 1610–1790.

Ta mapa ilustruje wzorce migracji z Wysp Brytyjskich do Ameryki Północnej wczesnym okresie kolonialnym (1610–1790). Każda strzałka reprezentuje główny strumień osadników, których regionalne pochodzenie w Wielkiej Brytanii pomogło ukształtować odrębne kultury w powstających koloniach. Pomysł pochodzi z książki historyka Davida Hacketta Fischera „Ziarno Albionu: Cztery brytyjskie tradycje w Ameryce” (1989), która śledzi, jak cztery grupy brytyjskich osadników przyniosły różne zwyczaje, dialekty i tradycje wspólnotowe przez Atlantyk. Z East Anglii do Nowej Anglii przybyli osadnicy purytańscy, kładąc nacisk na porządek, piśmienność i życie obywatelskie. Z południowej Anglii migranci przenieśli się do Wirginii i Południowego Nizin, niosąc ze sobą hierarchiczną, opartą na gentry kulturę. Kwakerzy i rolnicy z Północnych Midlands osiedlili się w Pensylwanii i na Środkowym Zachodzie, promując tolerancję i egalitaryzm. Szkoci-Irlandczycy i północnoangielscy migranci udali się w góry Appalache, kształtując ich niezależnego i pogranicznego ducha. Mapa upraszcza złożone ruchy, ale uchwyca, jak regionalne tożsamości z Wielkiej Brytanii stały się fundamentem wczesnej różnorodności amerykańskiej.