Een enorm onderschat aspect van de AI-mediacultuur is dat in de meeste gebruiksgevallen het publiek voor wat er wordt gemaakt, een publiek van één is. Twee delen van dit proces zijn fundamenteel nieuw ten opzichte van hoe we dingen vroeger maakten en consumeerden: 1. Creatie wordt spel. Het is snel, niet gebonden aan perfectie, en voelt opwindend aan. Een gym om je creatieve geest in real time te oefenen. 2. Het publiek krimpt tot de perfecte grootte. Soms drie mensen. Soms alleen jij. Het totale publiek voor die video/afbeelding/nummer/spel is hooguit een paar mensen. Een inside joke weergegeven in pixels. Een video van iets dat je voor altijd wilt herinneren. Een herinnering of remix die alleen jij en je partner zullen begrijpen. Wanneer ik mensen over dit perspectief vertel, krijg ik vaak iets te horen als: "maar cultuur is gedeeld. Wat is er met onze gemeenschappelijke verhalen (onze films, onze albums, enz.)?" Ik denk gewoon niet dat AI een nul-somspel is met cultuur. Dit kan naast dat bestaan. Geen aftrekking, maar toevoeging. Denk aan persoonlijke fotografie. Je draagt een telefoon in je zak, en de meeste foto's die je maakt zijn voor een publiek van één. Een cultuur van intieme documentatie. Ik beschouw de ultieme AI-ervaring voor persoonlijke vervulling of kleine gedeelde ervaringen als een oneindige gepersonaliseerde camerarol. Tienduizend kleine films toevoegen die alleen jij moet zien. Niet alleen dat iedereen alles kan maken, maar dat iedereen iets kan maken voor iemand. Zelfs als die iemand alleen zichzelf is.