> ik ben ik, verhuis naar Manhattan > dacht dat rijke mensen gewoon chauffeurs en portiers hadden > blijkt dat er een hele schaduw economie is die zich richt op de ultra-rijke: assistenten, privéchefs, beveiliging, manicure-specialisten, masseurs > ontmoet een 24-jarige meid van een of andere random staatsschool in het Midwesten > nu een “gezinsassistent” voor een brownstone aan de Upper East Side met 6 kinderen en 50 fulltime personeel > oh_shit_de_verhalen_zijn_echt.exe > papa is een miljardair in hedgefondsen > mama runt een modebedrijf waar niemand kritiek op mag hebben > mfw elk kind een gepersonaliseerd team op locatie heeft: nanny, therapeut, tutor, butler > ze klaagt “ik moet elk ander weekend naar hun tweede huis in de Hamptons” > alsof het een last is kek > “ugh, ik moet de helikopter weer coördineren” > het meisje laat me haar Instagram-verhalen zien van “werkreizen” naar Aspen en Saint Tropez > ondertussen verdient ze $70k en deelt een studio-appartement in de Bronx met twee huisgenoten > praat over “de chauffeur van mijn baas” alsof zij degene is met een chauffeur > assistenten gedragen zich alsof ze auditie doen om geadopteerd te worden (copium) > ze dienen niet alleen rijkdom, ze proberen het op te nemen > mfw ik besef dat de helft van Manhattan draait op mensen die wanhopig rijk willen zijn maar genoegen hebben genomen met het nabij zijn van rijkdom > mfw de hele UES gewoon een rijkdomstheater is met een ondersteunende cast van duizenden > tfw de Amerikaanse Droom nu gewoon is uitgenodigd te worden op feesten van rijke mensen en te praten over die feesten > deze stad is Disneyland voor klassenhiërarchie > existentiële_crisis.gif