Toen AI de Go-kampioenen versloeg en begon met het produceren van PhD-niveau onderzoek, was de reactie beperkt tot de weinigen die de implicaties begrepen. Nu AI in staat is om op grote schaal middelmatigheden te produceren - prozaïsche rommel, lauwe analyses, adequate professionele output - let plotseling iedereen op. We merken AI op de resolutie waar het onze eigen capaciteiten kruist. We voelen zijn aanwezigheid als een bedreiging of hulpmiddel wanneer het begint te repliceren wat wij kunnen doen. De opmerkelijke merken het op wanneer het opmerkelijk is. De middelmatige merken het op wanneer het middelmatig is. AI is een spiegel: het reflecteert de hoogte waarop wij opereren. De middelmatige zien het als een bedreiging voor middelmatigheid: een existentiële concurrent die het midden verdringt. De uitzonderlijke zien het wanneer het de excellentie nadert. Dit geldt voor meer dan AI; het is gewoon de meest voor de hand liggende, wijdverspreide manifestatie hiervan op dit moment.