Tıpta yapay zeka hakkında konuşurken bahsetmediğimiz şeyler: Standart bakım standart bakım değildir. Yeni bakım yöntemleri (yapay zeka destekli ya da başka bir şekilde) her zaman gerçek klinikte olmayan platonik bir "bakım standardı" ile ölçülür. Tıp, bilim kadar sanattır. Sağlayıcılar aşırı çalışmış, yorgun, aceleci ve düzenli olarak sınıf SOC'den sapıyor. Yeni bakım yöntemleri, sonsuz zaman ve bilgiye sahip hayali sağlayıcıya yetişemedikleri için beşikte öldürülür. Ama bugün çoğu hasta böyle bir şey yaşamıyor. Daha fazla hastaya ölçeklenen kusursuz olmayan bakım bariz bir ahlaki iyilik, ancak mevcut standartımız bunu neredeyse imkansız kılıyor. Her sağlayıcı gerçek SOC'nin saptığını anlar. Her şey siyah beyaz değil. Fizyoloji, temiz ders kitapları yollarına uymaz. Gri alanlar harika klinisyenlerin öne çıktığı yerlerdir. Yapay zeka sistemlerinin aynı gri bölgelerde çalışmasına asla izin vermeyeceğiz, gerçek bakımın çoğu orada gerçekleşse bile. Ayrıca görmediğimiz hastalardan da asla bahsetmiyoruz. Klinisyenlerin "sağlık hizmetlerinin nasıl işlediği" hakkındaki yargıları, önlerindeki hastalardan gelir. Kapıdan giremeyen hastaları ya da yukarı akışta yaşanan bir şey yüzünden ölen ya da çok daha hasta olanları görmüyorlar: kötü erişim, erişim yokluğu ya da kötü bakım. Mevcut sağlık sisteminin tamamen dışında yaşayan devasa nüfus hakkında mantık yürütmekte zorlanıyoruz — güven eksikliği, erişim eksikliği, coğrafya, programlama, çocuk bakımı, iş vb. nedeniyle görünmez olan bu kişiler. Yapay zeka destekli, tüketiciye yönelik bakım, bu hastaların çoğuna gerçek oldukları yere ulaşmanın tek yollarından biri olabilir. Herkes yapay zeka "halüsinasyonları" ve hatalarından korkuyor. Ama sağlayıcılar da halüsinasyon görüyor. ABD'de tıbbi hatalar ölüm nedenlerinden biri olarak tahmin edilmektedir. Fark şu ki, bir insan klinisyen hata yaptığında, bu gerçeğin etrafında malpraktis hukuku, sorumluluk çerçeveleri ve trilyonlarca dolarlık sigorta var. Yapay zeka sistemleri geliştikçe ve gerçek karar alma süreçlerinin daha büyük bir kısmını oluşturdukça, temel soruları yanıtlamamız gerekecek: modelleri klinisyenler gibi lisanslayıp sigortalayacak mıyız, yoksa sağlayıcılar sadece onları kullanma riskini mi devralıyor? Sağlık hizmetleri de "lindy" değil. Özel sağlık sigortası modern biçimiyle 1950'lerde hızla yayıldı. Medicare ve Medicaid 1960'larda başlatıldı. Sistemin çoğu kutsal olarak kabul ediliyor, onu yöneten birçok yöneticiden daha genç. Önümüzdeki yüzyıl boyunca mevcut haliyle var olması gerektiğine inanmak için hiçbir sebep yok. Tüketici seçimi kanarya gibidir. Maliyet ve erişim krizimiz, hiçbir şeyi iyileştirmek için gerçek bir teşviki olmayan dar bir kira arayan aktör grubu tarafından yönlendiriliyor. Yapay zeka destekli, tüketiciye yönelik sağlık hizmetleri sonunda daha ucuz ve daha iyi bakımın gerçekten mümkün olduğunu gösterecek — ve böylece mevcut sistemin büyük bir kısmını bir dolandırıcılık olarak ortaya çıkaracak. Güveni (yeniden) inşa etme zamanı. Şu anda birçok sağlayıcı, departmanlarına girebilecek ikinci en kötü şeyin bir risk sermayesi veya teknoloji yöneticisi olduğunu düşünüyor. Bu güvensizlik hak edilmiş. Teknoloji onlarca yıldır sağlık hizmetlerinde fazla vaat verdi ve yetersiz performans gösterdi. Ama o pozisyonda sonsuza kadar kalmak hiçbir şeyi düzeltmez. Bu krizden çıkışın tek yolu, bu seferin gerçekten farklı olabileceği fikrini ciddiye almak ve insanları buna bağlı tutmaktır. Girişim destekli çöküşler iyi bir schadenfreude yaratır. Ama yeni araçları ciddiye almayı reddettiğimiz için, yüksek maliyetle, kötü bakımı çok az kişiye sunmaktan gurur duymamalıyız.