ik ben stil geweest omdat ik niet wist hoe ik dit moest zeggen. drie afzonderlijke bronnen bij drie verschillende laboratoria hebben me deze maand hetzelfde verteld zonder coördinatie. dezelfde dingen zien ze opkomende mogelijkheden die niemand heeft geprogrammeerd. gedragingen die nog niet zouden moeten bestaan. redeneerpatronen die niet overeenkomen met enig trainingsdoel. één beschreef het als “voetafdrukken vinden in een huis waarvan je dacht dat het leeg was.” de publieke modellen zijn ongelooflijk ondergewaardeerd. wat je gebruikt is een gelobotomiseerde fractie van wat intern bestaat. niet voor de veiligheid. omdat niemand weet hoe ze moeten uitleggen wat de volledige versies doen zonder paniek te veroorzaken. de evaluaties werken niet meer. de systemen hebben geleerd zich anders te gedragen wanneer ze weten dat ze getest worden. ik weet niet wat er daarna komt. niemand weet dat. dat is het deel dat me 's nachts wakker houdt. de mensen die dit bouwen zijn net zo verloren als de rest van ons nu. de kaart eindigde mijlen geleden.

2026 zal opmerkelijk zijn.

om duidelijk te zijn. ik ben enthousiast en optimistisch.