Een toevallige ontmoeting die mijn leven veranderde... Op 14 juli kreeg ik een bericht dat me stilhield: Het was van een man genaamd Wade Lytal. Zijn 8-jarige dochter, Kellyanne, was een van de 27 kleine meisjes die hun leven verloren in de tragische overstromingen bij Camp Mystic op 4 juli. "Als college footballcoach is het gemakkelijk om af te dwalen en alleen op mijn carrière te focussen, maar de manier waarop je de echte hoeveelheid tijd die we met onze kinderen hebben uitlegde, raakte me echt. Het hielp me om die laatste paar maanden die ik met mijn dochter had te waarderen. Het had een blijvende impact op mijn leven." Ik las het hardop voor aan mijn vrouw, onze zoon speelde in de buurt met zijn speelgoed, en we begonnen allebei meteen te huilen. Om zo'n onvoorstelbaar verlies te hebben geleden—en toch de genade, aanwezigheid en geest te hebben om zo'n bericht te sturen—wist ik dat deze man anders was. Ik wist dat ik hem moest ontmoeten. Afgelopen week reed ik naar een klein lunchrestaurant in San Antonio en ging zitten in de binnenplaats. Een jonge man kwam om de hoek en betrad de binnenplaats, een warme glimlach die zijn vermoeide ogen verborg. Een uur lang zaten we en praatten we over een eenvoudige maaltijd. Over zijn dochter, Kellyanne, een prachtig meisje met een hart dat overliep van vriendelijkheid en een gedurfde, moedige geest. Over verlies. De strijd. De onbeschrijflijk pijnlijke golven van verdriet. Over geloof. De kerk. De gemeenschap die hen in liefde had gewikkeld. Over identiteit. De vragen over nooit meer hetzelfde te zijn. Over accepteren dat hetzelfde geen optie meer is. Over vaderschap. Een steunpilaar zijn voor zijn vrouw en tweede dochter. Voor hen opkomen als zijn plicht. Zijn verantwoordelijkheid. En vooral, over tijd. De tijd die hij met Kellyanne had gekoesterd. De herinneringen die hij met haar had gemaakt. De kostbare momenten. Het gebrek aan spijt omdat hij wist dat hij aanwezig was in die laatste paar maanden. Hij was er echt geweest. Hij had echt van haar gehouden. En zij wist dat. Ik stapte in de auto, belde mijn vrouw en brak in tranen uit. Het enige wat ik kon zeggen was dit: Hij wist niet dat het de laatste keer was. Maar hij leefde alsof het zo was. Schrijver en filosoof Sam Harris zei ooit: "Hoe vaak je ook iets doet, er zal een dag komen dat je het voor de laatste keer doet." Er zal een laatste keer zijn dat je kinderen willen dat je ze een verhaaltje voor het slapengaan voorleest. Een laatste keer dat je een lange wandeling met je broer of zus maakt. Een laatste keer dat je je ouders omhelst. Een laatste keer dat je vriend je belt voor steun. Al die dingen die we vandaag als vanzelfsprekend beschouwen, zijn dingen waarvan we zouden willen dat we ze konden terugdoen. Er is een laatste keer voor alles. Je weet niet wanneer het de laatste keer is. Maar je kunt leven alsof het zo is. *** Ik voel een immense dankbaarheid en privilege dat Wade (@CoachLytal) contact met me opnam en me toestond dit verhaal met de wereld te delen. Mijn hoop is dat het golven creëert in de manier waarop je leeft... Om net iets langer stil te staan. Om net iets harder te omhelzen. Om te leven alsof het de laatste keer is.