Günaydın. Güzel bir Pazar günü. Çok yaşa.

Bir saniye sana dürüst olacağım. Ara sıra şu mesajlar alıyorum: "Mükemmel bir figürün bile yok, neden seni dinleyeyim ki?" O yüzden bunu ele alayım. Bir daha asla kusursuz şekillendirilmiş, dergi tarzı bir vücudum ve keskin karın kaslarım olmayacak, çünkü kilom neredeyse on yıl boyunca büyük ölçüde dalgalandı, yiyecek ve sağlığımla mücadele ettim. Vücudunuz tekrar tekrar genişlediğinde ve daraldığında, cilt sadece değişir. Olan da bu. Bu, arka arkaya 8 hamilelik yapmış bir kadının tamamen düz, dokunulmamış bir mideye sahip olmasını beklemek gibi; Böyle yürümüyor. Ama bununla barıştım. Ne kadar yol kat ettiğimle gurur duyuyorum, bulduğum dengeyle ve buraya gelmek için harcayan güçle gurur duyuyorum. Ve dürüst olmak gerekirse, bu yaşanmış deneyim tam da yağ kaybı ve metabolik sorunları olan insanlara yardımcı olma niteliğimde bulunmama neden oluyor. Ben de siperlerde bulundum. Aklınıza gelebilecek her hatayı yaptım. Düştüm, öğrendim, yeniden inşa ettim (milyon kere) ve devam ettim. Bu süreci içten dışa anlıyorum. Hiç zorlanmamış, hiç tökezlememiş, sağlığını sıfırdan yeniden inşa etmek zorunda kalmamış birinin karın kasları güzel olabilir ama başkalarını gerçek zorluklarda yönlendirecek derinlik, şefkat veya deneyime sahip değiller. Bu mantıklı mı

Biri bana hayata olan rahat tavrım / neşeli ve rahat doğam bir hediye mi yoksa bir bozukluk mu olduğunu söyleyebilir mi? Dün yeni mikrofonumla 9 video çektim... Prize bağlı değildi. Tek bir saniye bile ses yok. Saatlerce süren çaba gitti. Her şey boşa gidiyor. Benim tepkim "lol tamam, hayat devam ediyor." oldu. Yani, hiç düşünmedim. Hep böyle oldum. Bu strese karşı dayanıklılık iyi bir şey mi yoksa endişe verici bir davranış mı? Bilmiyorum, sen söyle bana