Kiedy Candace po raz pierwszy rozpoczęła swoją tzw. „dawidową” krucjatę, aby bronić Charliego i „ujawnić prawdę” na temat jego zamachu, oskarżyła mnie o to, że nie przejęłam się jego śmiercią i publicznie potępiła mnie za udzielenie wywiadu dla The Wall Street Journal tydzień później, nazywając mój czas i ton „odpychającymi” i insynuując, że ja – i TPUSA – w jakiś sposób wykorzystujemy śmierć Charliego, aby promować naszą misję. (Należy zauważyć, że byłam jedyną współpracowniczką TPUSA, która odmówiła WSZYSTKIM mediom przez pierwszy tydzień.) Normalni ludzie nie reagują na śmierć w taki sposób, jak oni, stwierdziła. Ale odpowiedzieliśmy w jedyny sposób, w jaki Charlie by chciał: (1) wspierając sojuszników w organach ścigania, takich jak Kash Patel i Dan Bongino – dwóch mężczyzn, których Charlie sam popierał, aby zdobyli stanowiska w tej administracji, aby dążyć do sprawiedliwości dla jego zabójcy; oraz (2) pracując niestrudzenie, aby zapewnić, że przesłanie i dziedzictwo Charliego były amplifikowane na całym świecie. Dokładnie to zrobił ten artykuł w WSJ. To był początek tyrady Candace przeciwko tym, których Charlie nazywał swoimi najbliższymi przyjaciółmi i mentorami. Zatrzymała się tuż przed otwartym oskarżeniem ich o zorganizowanie jego śmierci, wolała zamiast tego „po prostu zadawać pytania”, mówić „wibracje są złe” lub w inny sposób insynuować to, czego nie miała odwagi (ani podstaw prawnych), aby stwierdzić bezpośrednio, prawdopodobnie obawiając się kolejnego pozwu o zniesławienie. Candace powiedziała, że była praktycznie niezdolna do działania z powodu żalu w dniach po śmierci Charliego – że nie mogła znieść rozmowy z mediami na ten temat. Jednak według jej późniejszego przyznania, to było fałszywe. Broniąc swojego niespójnego wywiadu w CNN, usprawiedliwiła swoje chaotyczne odpowiedzi, mówiąc, że został nagrany „kilka dni po śmierci Charliego.” (Teraz mówi, że to było dwa tygodnie po zamachu.) Byłam odpychająca i egoistyczna, rozmawiając z mediami tydzień po jego śmierci, aby uhonorować dziedzictwo Charliego, pamiętajcie. Ale kiedy Candace skacze, aby zrobić wywiad w CNN na temat teorii spiskowych, które sama rozpoczęła (nawet nie honorując go) „kilka dni” po jego śmierci? Ona jest aniołem stróżem Charliego. Fajnie. Ma sens! Od tego czasu tkała nici „dowodów” łączących mentorów i sojuszników Charliego (np. „wszyscy w TPUSA są zaangażowani w tuszowanie”) z złowrogimi motywami, jednocześnie oskarżając ich o złe zarządzanie lub czerpanie zysków z jego śmierci. Candace, stawiając się w roli samodzielnego „Dawida” Charliego, twierdzi, że tylko szuka prawdy. Ale staje się coraz bardziej oczywiste, że projekcja, którą stosuje, robi dokładnie to, co oskarża nas o robienie: wykorzystuje śmierć Charliego dla zwiększenia świadomości marki i osobistego zysku. W przeciwieństwie do Dawida, jednak, Candace nie zabiła giganta. Sparowała z lekkim, lewicowym reporterem CNN i w jakiś sposób nadal przegrywa.